Diepzee-ecosystemen behoren tot de minst begrepen en meest mysterieuze habitats op onze planeet. Ze bevinden zich op dieptes waar zonlicht niet kan doordringen en herbergen unieke levensvormen die zich hebben aangepast aan de extreme omstandigheden van absolute duisternis, immense druk, koude en isolatie van het oppervlak. Leven onder dergelijke omstandigheden lijkt ongelooflijk, en toch wemelt het in diepzee-ecosystemen van het leven dat zich op verbazingwekkende manieren aan deze omstandigheden heeft aangepast.
Een van de belangrijkste kenmerken van diepzee-ecosystemen is de afwezigheid van licht, waardoor fotosynthese onmogelijk is. In plaats daarvan zijn veel organismen afhankelijk van chemosynthese, een proces waarbij micro-organismen organische verbindingen produceren met behulp van de energie die vrijkomt uit chemische reacties met anorganische stoffen zoals waterstofsulfide, dat vaak wordt aangetroffen bij hydrothermale bronnen op de oceaanbodem. Deze micro-organismen vormen de basis van de voedselketen en ondersteunen diverse gemeenschappen, waaronder reuzenmosselen, wormen en krabben.
De dieren van diepzee-ecosystemen hebben vaak eigenschappen die hen in staat stellen om te overleven met een minimum aan voedsel en zuurstof. Velen hebben een trage stofwisseling en kunnen volstaan met kleine hoeveelheden zuurstof, die op deze diepten veel minder overvloedig aanwezig is dan aan de oppervlakte. Het is ook niet ongewoon om soorten te vinden met verminderde of volledig afwezige ogen, omdat ze nutteloos worden in totale duisternis. In plaats daarvan hebben veel organismen gevoelige antennes of andere zintuigen ontwikkeld die hen helpen te navigeren en voedsel te vinden in absolute duisternis.
